ANDREJ NIKOLAIDIS

Slaba država Crna Gora nije krivica velikosrpske politike, nego DPS-a, na čelu sa Đukanovićem. Da li to znači da velikosrpska prijetnja nije autentična i realna? Naravno da ne znači. Velikosrpski nacionalizam je živ i zdrav. Srpska pravoslavna crkva njegovo je crno srce. Miodrag Perović ignoriše činjenicu da SPC nije bila, nego jeste duboko nacionalistička, antizapadna, revizionistička organizacija koja je najdosljedniji branitelj ratnih zločinaca, piše Andrej Nikolaidis u novom autorskom tekstu koji prenosi Pobjeda.

Piše: Andrej Nikolaidis

Miodrag Perović je objavio obrazloženje zašto nije potpisao proglas dijela bivših članova Pokreta za nezavisnost, koji ja jesam potpisao.

Budući da svoje ideje, svako na svoj način, obojica artikulišemo u javnom prostoru, mislim da nije nebitno naglasiti tačke slaganja, kao i neslaganja.

Sa Perovićevom kritikom vlasti, formulisanom u dijelu teksta koji je naslovio “O režimu”, u bitnom sam saglasan. Za razliku od njega, vladajućim partijama bih za ponešto dao plus. Recimo: za članstvo u NATO-u. Koje su realizovali uprkos djelovanju partija koje su podržavali Perovićevi mediji.

Grešna tumačenja

Perović u prvom dijelu teksta obilato citira Montesquieua i Tocquevillea. Koji su, šta reći, sve odlično napisali.

Međutim… Kada klasike tumači: “Ako je vjerovati dvojici utemeljivača teorije demokratije, nijesu ljudi otišli kod Amfilohija zato što im se sviđa povratak u srednji vijek, već da se suprostave (ja bih napisao ,,suprotstave“) Đukanovićevoj despotiji”, imam potrebu da dodam sljedeće.

1. Koliko je poznato, Montesquieu i Tocqueville se nisu izjašnjavali o Amfilohijevim litijama. Niti o fenomenu da oni koji su, po Peroviću, ušli u litije da bi se “suprotstavili despotiji”, sa sveštenstvom koje hodi na čelu litija i prosrpskim partijama koje litije ispomažu, podržavaju Vučićevu i/ili Putinovu despotiju – i ove despotije podržavaju njih. Na osnovu ikonografije litija, političkih poruka koje ih prate, pjesama koje se na njima pjevaju i naročito ideologije organizatora litija, rekao bih da niti SPC, niti dobar dio pravoslavnih protestanata ne bi imali ništa protiv jedne kvalitetne, čvrste, (pro)rusko-(pro)srpske despotije u Crnoj Gori.
2. Čak i ako je tačno da “nijesu ljudi otišli kod Amfilohija zato što im se sviđa povratak u srednji vijek”, to ne znači da ih Amfilohije u srednji vijek ne vodi. Naprotiv.

Rečeno ne umanjuje nasušnu potrebu Crne Gore za istinskom demokratijom. Nego znači da litije nisu put do nje. Nisu, zato što su one manifestacija velikosrpskog populizma.

Crna Gora koja nije građanska, demokratska i slobodna ne može dugoročno opstati. Efikasan odgovor na velikosrpski populizam ne može biti ništa populističko. Crnogorski populizam nema nikakve šanse u obaranju ruke sa srpskim populizmom. Crna Gora bez istinske, a ne fasadne demokratije, bez snažnih institucija, bez pravde, tačno je onakva Crna Gora kakvu je srpski nacionalizam priželjkivao – ranjiva i slaba.

SPC koje nema

Ono sa čemu se sa Perovićem ne slažem je njegovo viđenje Srpske pravoslavne crkve i, kako on sugeriše, njenog emancipatorskog (sic!) potencijala.

U fragmentima teksta koji su naslovljeni “O Crkvi” i “Zaključak” Perović, prosto, ne piše o Srpskoj pravoslavnoj, nego o imaginarnoj crkvi. Poruke koje Perović svojom kolumnom šalje crkvi koje nema, a koju naziva “Pravoslavna crkva”, nalik su na razgovor sa imaginarnim prijateljem.

Perović piše: “Srpski nacionalni program, koji je aktuelan već 180 godina, usmjeren je na brisanje crnogorstva kao kategorije. Jedno od sredstava kojim je taj program ostvarivan bila je Srpska pravoslavna crkva u Crnoj Gori”. Kada piše “bila je”, Perović zapravo tvrdi da SPC danas više nije poluga velikosrpske politike.

Nažalost: bila je, jeste i biće.

Perović dalje piše: “Mitropolit Amfilohije nije shvatio da obnavljanje državne nezavisnosti Crne Gore traži da Pravoslavna crkva u Crnoj Gori treba da čini ono što je činila prije formiranja Jugoslavije 1918. godine, kad je bila nezamjenljivi stub u izgradnji i očuvanju crnogorske države”.
Zašto bi bilo koja vjerska zajednica bila “nezamjenjiv stub u izgradnji i očuvanju” Crne Gore ili bilo koje druge države u 21. vijeku? Ako je do 1918. bilo primjereno da crkva bude, takoreći, noseći stub nacionalne države, zašto bi bilo primjereno da 2020. na njoj leži građanska država? Perović državu zove “crnogorskom”, Amfilohije “srpskom”, no obojica je utemeljuju u crkvi – i to istoj, Amfilohijevoj.

Ja mislim suprotno: da je to katastrofa i za naciju i za državu i za crkvu. Vidi u Srbiji – gdje ono što Perović naziva “Pravoslavna crkva” jeste temelj i nacije i države. Koliko je samo dobra to Srbiji donijelo, srpske komšije da ne pominjemo… Sa druge strane, 72 posto Čeha su nereligiozni, pa njihovoj državi sasvim dobro ide. Mnogo bolje nego Srbiji i Crnoj Gori, gdje se upravo “dogodio Bog”.

“Mladi sveštenici” 

Perović potom piše o “generaciji mlađih sveštenika” koji su “počeli da propovijedaju građanske ideje koje idu u prilog objedinjavanju crnogorskog nacionalnog i građanskog bića”.
O kojoj to prosvijećenoj generaciji mlađih sveštenika SPC Perović govori? Bilo bi doista prosvjetljujuće saznati imena, mjesto u crkvenoj hijerarhiji te konkretne građanske napore reformatora Srpske pravoslavne crkve. Ah, Gojko Perović… Jedna lasta ne čini proljeće, niti Gojko čini generaciju.

U pitanju je, pojašnjava Perović, “mutacija” u SPC. Taj film, u kojem se mutanti iznenada pojavljuju i spašavaju stvar, već smo gledali. Ne, nije Mladi mutanti Nindža kornjače, nego X-Men. Ne znam kako je Perović svojim sveštenicima – mutantima podijelio uloge, ko je koji X-Men, ali kad vidim Gojka, pomislim – Volverin.
Za razliku od M. Perovića, koji u G. Peroviću vidi mutanta-reformatora koji će ujediniti “pravoslavnu većinu” i, kao Isus vodu u vino, nacionalističku Srpsku pravoslavnu crkvu koja negira postojanje Crnogoraca pretvoriti u Montenegrin -friendly ekumensku “Pravoslavnu crkvu”, ja vidim sveštenika koji koncept Svetog trojstva posve ljudski, odveć ljudski u praksi realizuje kao ne-sveto trojstvo: jedno govori, drugo misli, treće radi.
Da njegove javne nastupe prati legendarna Milka Babović, komentatorka koja je generacijama u Titovoj Jugoslaviji, zagledane u crno-bijele ekrane, nastojala približiti umjetničko klizanje, to bi zvučalo otprilike ovako: “Na redu je otac Gojko Perović. Uz muzičku pratnju Beogradskog sindikata bešumno klizi ledom. Odjeven u šarmantnu crvenu trik majicu, decentni plavi šorts i sugestivne bijele čarape, priprema se za izvođenje trostrukog aksla koji će publiku ostaviti bez daha.”

Perovićeve piruete 

Evo primjera Perovićeve trostruke piruete:
Pirueta broj 1: Naravno da su manastiri crnogorski (njegov odgovor na istovjetnu tvrdnju Cetinjana koji su se pobunili protiv litije SPC u njihovom gradu).
Pirueta broj 2: Crnogorci i Srbi su jedan narod (“Nije normalno da od ta dva politička identiteta pravimo dva naroda. U pitanju je jedan te isti narod, koji je unutar sebe podijeljen različitim političkim identitetom” – iz intervjua zagrebačkim “Novostima”).
Pirueta broj 3: Crnogorci su Srbi (osim ako G. Perović ne smatra da su Crnogorci i Srbi isti narod tako što su Srbi – Crnogorci).
Iz čega proizlazi da su crnogorski manastiri – srpski.
Što tvrde i Amfilohije i Irinej. Gojko Perović ne kune, nego retorikom primjerenom trenutku i svojoj ulozi zaštitnog lica litija saopštava da su Crnogorci etnički Srbi, čiji je političko-identitetski izbor (u ovom trenutku, no već sutra može biti drugačije) da budu Crnogorci.
Miodragu Peroviću je to dovoljno da po strani ostavi ustav i hijerarhiju SPC, koji kažu da je, šta god Gojko Perović i Amfilohije dogovore sa zamišljenom “crnogorskom stranom”, to bezvrijedno dok ne aminuje Irinej. Tako i vlada tobože ne želi da pregovara sa SPC, nego će sa MCP. Što je, da prostite, kao da pregovaraš sa lokalnom podružnicom, a ne sa centralom KFC.

“Narodno biće” 

Miodrag Perović ignoriše činjenicu da SPC nije bila, nego jeste duboko nacionalistička, antizapadna, revizionistička organizacija koja je najdosljedniji branitelj ratnih zločinaca. Tvrditi da je tu crkvu reformisalo nekoliko taktičkih, ambivalentnih, efemernih izjava Gojka Perovića, izrečenih pod portretom Draže Mihailovića koji sa zida svjedoči o autentičnosti Perovićevih građanskih težnji – nije čak ni vic. To ne izaziva smijeh, nego podsmijeh.
To je ono, a ne ime “Srpska”, što ja zamjeram toj crkvi. Takva crkva, pa i da se zove pravoslavnom ili crnogorskom, mahala 24 časa dnevno ne trobojkama, nego crvenim crnogorskim barjakom, sve vičući “Živio Krsto Zrnov”, ne može biti saveznik demokratske, građanske i evropske Crne Gore. Uzgred: da li bi Perovićeva “Pravoslavna crkva” bila svetosavska, kakva je danas? Ako bi, zašto se ne bi zvala srpska – čije je svetosavlje, ako ne srpsko? Ako ne bi, ko može imati mandat da tu crkvu desvetosavizuje? I s kojim pravom?
Perović tekst počinje odbranom građanske demokratije, stojeći na Montesquieuovim i Tocquevilleovim ramenima (“ko na Tokvilu ak i malo stoji, više vidi no onaj pod Tokvilom”), da bi stigao do banalnih narodnjačkih frazetina o crkvi u kojoj “se rađa spasonosna ideja o jedinstvu crnogorskog narodnog bića”. Niti “narodno biće” postoji, niti je jedinstvo tog (ne)bića potrebno, a kamoli spasonosno. Politika počinje neslaganjem, kaže Ranciére, kažem ja sa njegovog ramena. Ideja organskog jedinstva naroda je predpolitička i ne vodi u demokratiju nego u fašizam. Ako u litijama postoji emancipatorski element, taj se nalazi samo i samo u onom njihovom segmentu koji čine osiromašeni koji su se odvažili na bunt. Ali socijalni bunt koji predvodi ultra-nacionalistička organizacija ne vodi ka emancipaciji nego, opet, u fašizam.
Crnoj Gori ne treba organsko jedinstvo naroda, nego vesternizacija, koja podrazumijeva demokratiju koja, opet, ne podrazumijeva ni sabornost ni gleichschaltung, nego pluralizam legitimnih viđenja i interesa koji funkcionišu u poštovanju procedura.

Reformisanje fašizma

Perović vidi mogućnost rađanja crnogorstva iz duha reformisanog velikosrpstva. Kao obavezu odgovorne politike Perović navodi: “Pravoslavnoj crkvi u Crnoj Gori da se pomogne da se ne povrati na velikosrpske hegemonističke pozicije prema sopstvenom narodu”.
A ona je sa tih pozicija nekamo otišla? Za ruku ju je uzeo Gojko Perović i poveo daleko od Sinoda i ideologije SPC, ravno u crnogorstvo? Koje M. Perović definiše kao „emancipatorsku ideju“ koja će nužno jačati. Zašto bi crnogorstvo bilo “emancipatorskija” ideja od srpstva ili bošnjaštva? Ja, recimo, emancipatorskom idejom danas ne bih označio ništa što nije nadnacionalno. Miodrag Perović zapravo kaže ovo: kada se Srbi u Crnoj Gori emancipuju, biće Crnogorci, a u tome će pomoći SPC. Sretno s tim.
Gnušam se ideje da se Srbe u Crnoj Gori prevodi u Crnogorce – i obratno. Ono što emancipuje nije nacionalna pripadnost, nego ideje. Ne vidim po čemu su srpski liberalni intelektualci manje emancipovani od crnogorskih. Naprotiv: dio srpske liberalne inteligencije, još od izbijanja “vjerske” krize, sekularnu, građansku Crnu Goru i njen zapadni izbor brani hrabrije i elokventnije od crnogorskih intelektualaca. Da ti Srbi žive i politički djeluju u Podgorici, Crna Gora bi danas bila u EU.

Moja je potreba – ne da u Crnoj Gori bude manje Srba – nego više onih koji žele Crnu Goru na Zapadu. Čemu je glavna prepreka velikosrpska ideologija čija je udarna pesnica SPC, u koju se, preimenovanu u Pravoslavnu crkvu, Perović uzda.

Bajke koncerna 

Godine, ili tome ima i čitava decenija, prošle su otkako su nas komentatori Perovićevog medija uvjeravali kako će demokratizaciju Crne Gore sprovesti Andrija Mandić. Ta je bajka završila vojvodinim pozivom na sveti rat: “Budite Hristovi vojnici i budite spremni”.
Po izvještaju institucija Evropske unije, Srbija je o “vjerskoj” krizi u Crnoj Gori do sredine februara proizvela 20.000 medijskih izvještaja, od kojih ogroman broj lažnih. Republika Srpska proizvela je još 9 000. U pitanju je brutalna, gotovo – pa – ratna propaganda.
Srbija destabilizuje Crnu Goru (zahtjevom za promjenom ustava po makedonskom i bosanskom modelu) i Bosnu i Hercegovinu (ustavnom krizom koju je izazvao Dodik).

Da li bi Vučićevi (ili bilo kog drugog beogradskog glavara) neprekidni pokušaji destabilizacije Crne Gore bili izbliza tako zabrinjavajući da je Crna Gora funkcionalna pravna država? Da u njoj građani vjeruju u institucije vlastite države: da znaju da će policija hapsiti a sudovi suditi pravo, da znaju da će država sankcionisati, a ne biti sredstvo za lopovluk onih koji su iznad zakona? Da znaju da je država Crna Gora nezavisna ne samo od Beograda, nego i od onih koje smo izabrali na njeno čelo? Ne bi, naravno.
Slaba država Crna Gora nije krivica velikosrpske politike, nego DPS-a, na čelu sa Đukanovićem.
Da li to znači da velikosrpska prijetnja nije autentična i realna? Naravno da ne znači.
Velikosrpski nacionalizam je živ i zdrav. Srpska pravoslavna crkva njegovo je crno srce.

Srpska pravoslavna crkva neće pomoći modernizaciji i vesternizaciji Crne Gore. Vesternizacija će se desiti uprkos toj crkvi.
Kao što će se, ne zahvaljujući, nego uprkos toj crkvi, desiti i demokratska tranzicija vlasti, a ne revolucionarni prevrat u formi izbora u Crnoj Gori.

Ako takve tranzicije ipak ne bude, ponoviće se ono što se desilo sa Crnom Gorom kralja Nikole i Titovom Jugoslavijom: kraj autoritarnog lidera biće i kraj države.

To bi, što je najvažnije, značilo kraj mogućnosti vesternizacije Crne Gore.